يه روز بهاري

هواللطيف
روز تعطيل بهاري و قبرستان
شنبه خيلي حالم گرفته بود. با يكي از دوستان تماس گرفتم تا اگر هماهنگ بشه با خانواده ها بريم بيرون جايي يه حال و هوايي عوض كنيم بلكه احساس بهتري پيدا كنم. نشد كه خانوادگي بريمهميشه پاي خانم ها كه مياد وسط همه چيز گير ميكنه و سخت ميشه.خلاصه اين رفيق ما نامردي نكرد و از بين پيشنهادهاي مختلف قبرستان مركزي وين رو انتخاب كرد.من هم قبول كردم.هوا خيلي مطبوع و بهاري بود . حال ميداد پاركي باغ وحشي لب ساحل رود دانوبي قدم بزنيم ولي اين رفيق ما اينقدر از اين قبرستون تعريف كرد و از حال خوش معنوي كه اونجا به آدم دست ميده گفت تا اينكه راهي شديم.قبرستان هاي زيادي در وين هست. اكثر اونها در داخل شهر هستن بين محله هاي مسكوني ولي چون به لحاظ طراحي قبرها با قبرستان هاي ما فرق داره خيلي وحشتناك نميشه. دورشون هم معمولاديوار نيست و حسابي با فضاي سبز تميز و قشنگ نگهش ميدارن.اغلب كسي رو نميبيني كه براي مثلا فاتحه خوني بياد.اينا به زنده هاشون كاري ندارن و با هم رفت و آمد نميكنن چه برسه به مرده هاشون.از داخل شهر با يك قطار مستقيما به مقصد رسيديم.چند ورودي مختلف با سردر هاي بزرگ كه با ماشين هم به آن وارد ميشن. مقابل درب ها چندگل فروشي وجود داره.تابلويي به مراجعه كنندگانساعت ملاقات با عزيزان مرده رو هفت صبح تا شش بعد از ظهر اعلام ميكنه. در همان ابتداي ورود زيبايي خيره كننده سنگ قبر ها توجه ما رو به خود جلب كرد.من كه سريعا دوربينم رو از غلاف بيرون كشيدممشغول شكار لحظه هاي متفاوت اين شهر سكوت و عبرت شدم.رفيق ما در حالي كه قبرها رو از نظر ميگذروند لا اله الا الله ميگفت و ما رو دعوت به توجه و حضور ميكرد.اين چيزها رو حواله دادم به دفعه بعد و به كارم ادامه دادم.

نحوه نگرش به قبرستان در اينجا با ايران كاملا فرق داره.ما علي رغم اينكه به لحاظ عاطفي و مذهبي با گذشتگان خودمون رابطه عميقي داريم و هفته اي يكبار براي فاتحه خوني و يادآوري مرگ به ديدارشون ميريم ولي هيچ وقت براي گذروندن وقت يك قبرستان رو انتخاب نميكنيم.دومين نكته اينكه به كسي كه شايد براي اولين بار به كشور ما مياد توصيه نميكنيم كه يكي از قبرستان هاي ما را همدر برنامه هاي خودش بگنجونه.در حالي كه در سايت هاي مربوط به توريسم حداقل در اتريش قبرستان مركزي وين به عنوان يك مكان بسيار ديدني نام برده شده. در يكي از سايتها جمله اي آمده بودبه اينمضمون كه اين گورستان نصف شهر زوريخ ميباشد ولي دو برابر از زوريخ جالب توجه تر وديدني تر است.همينطور كه جلو ميرفتيم قبر هاي زيبا و ديدني تري جلو چشمان ما ظاهر ميشد. بعد از دقايقي كه جو خوابيد و من هم كم كارتر شدم هر چه سعي كردم تا حالي دست بده نشد.هر چه ميگذشت بيشتر به اين مطلب واقف ميشدم كه واقعا ما به يك مكان توريستي اومديم.به شهر مرده هايي كه زنده ها حتي از مرده اونها هم بهره برداري مادي ميكنن.چنان سنگ هايي به كار ميبرن كه حسرت ديدن اونها را بر سينه ساختمان هاي داخل شهر ميخوري.بيرون از چاله قبر چنان آباد گويي كه درون آن هم اينچنين زيبا و خرم است.هر چند براي رفتن به داخل قبر هم بالباس هاي شيك و درتابوت مخصوصقرار ميگيرند.به طور اتفاقي مدافن مسلمان ها رو هم پيدا كرديم. ناگهان فضا خيلي تغيير كرد.ياد ايران افتادم. روي سنگ ها اسامي خداوند و شعار هاي ديني به چشم ميخورد.با خط هاي مختلف.در واقع وارد يك گورستان بين المللي شده بوديم.اولين قبري كه با زبان زيباي فارسي ديديم خيلي ذوق كرديم.قبر هاي ديگري هم پيدا كرديم.عكس ميگرفتم.با اينكه كسي را نميشناختيم ولي فاتحه اي نثار همه كرديم.چه حالي ميده وقتي اين مرده ها با هم صحبت ميكنن.از جاهاي مختلف زبان هاي مختلف دين هاي مختلف شايد بتونن گفتگوي اديان راه بندازن يا اينكه ويني ها از مهمان هاي خارجي شون پذيرايي كنن.جلوتر چند نفر جمع شده بودن.نزديكتر كه شديم ديديم ايراني و افغاني هستند.جمعي از دوستان و آشنايان يك تازه رهسپار شده.مراسم سالگردي بود به رسم ايراني و اسلامي .باور كنيد كه اين چيزها رو آدم جايي كه نداره بهتر قدر ميدونه. حتم دارم اين مرده هاي ننه مرده اتريشي حسابي به حال اين مسلمون ها كه هر چند وقت مهمون دارن غبطه ميخورن.قبرستان هم براي خودش دنيايي داره ها.
اينقدر مشغول گشتن شده بوديم كه نفهميديم كي در قبرستان رو بستن. مونده بوديم كه چكار كنيم.به پليس زنگ بزنيم يا از روي ديوار بريم بيرون.رفيق ما از خدا خواسته گفت شب بمونيم.حالا شب ميلادپيامبر و ما بايد به مراسم هم برسيم ورفيق ما هوسهاي عرفاني بهش دست داده.سرآخر متوجه شديم قبرستون سرايدار داره. تا ما رو ديد عين برج زهرمار قاطي كرد و با منت گذاشتن در را باز كرد وقصه ما رو به سر رسوند.
والسلام